بعضی از کلمه‌ها سنگین‌اند. بی‌قواره‌اند. محکم می‌نشینند روی جانِ آدم و پا می‌کوبند. مثلا؟ «دخل» در ترکیب «چه دخلی به من دارد؟». بعضی از کلمه‌ها تیزاند. مثل تیغ. از گوشه‌ای می‌پرند و زخم می‌زنند. می‌روند اما جایشان تا مدت‌ها تیر می‌کشد. بعضی از کلمه‌ها نرم‌اند. دوست‌اند. توی هر ترکیبی خوش می‌درخشند. می‌شود قورتشان داد و خوب بود. باید این کلمه‌های نرم و نازک را زد زیر بغل و رفت. باید جمعشان کرد. باید گذاشت توی هر جیب. نرم نرمک خرجشان کرد و خندید.

--از خلال یادداشت‌های فیس بوکم--