صبح دیگری در راه است...

نشستم روی صندلی و قیچی خورد به موهام. بعد هم رنگ پاشیدم رویش و به آدم تازه­ی توی آینه لبخند زدم. به همین سادگی. با خودم مرور کردم. این دومین پاییز است که گرفته­ام. یک نفر توی گوشم می­خواند که سهمم از زندگی بیشتر از این همه غصه­ است. خسته­ام از روزهای تکراری. از فکرهای سنگین و بی­نتیجه. حالا که به هوش آمده­ام می­فهمم که در گذشته زندگی می­کنم و خودِ در گذشته جا مانده­ام را چقدر دوست ندارم! از راکد ماندن بی­زارم. از انفعالی که گریبانم را گرفته فراری­ام. چیزی­ به آستانه­ی بیست و هشت سالگیم نمانده. آبان دلش می­خواهد که تا آن موقع سرزنده­تر باشد. شادتر. و تمام ترهای خوبِ ممکن را دور خودش جمع کند دوباره.

با موهای شرابی رنگم عشق می کنم و می­خواهم روزها را تا ته سر بکشم باز...

شب­ها سریع می­خزم زیر پتو و خاموشی می­زنم. روز­ را قیچی می­کنم و تمام حواسم را به کار می­گیرم که مغزم را شخم نزنم و یاد چیزی نکنم. تندام. تلخ­ام. می­دانم. اما رمقی برای توضیح از خودم ندارم. ازینکه چه بود. چه شد. چرا. هر سوالی مرا پیر می­کند چند سال. دیگر نقطه هم گذاشته­ شد ته قصه. پرونده­های بازِ قدیمی هم یک روزی مختومه می­شوند بالاخره. شاید رسید روزی که قلب درد خوب شود و جوش­های زیر پوستی توی صورت آرام شوند و دوبار پریودی توی ماه تمام. همین­ها هم که کم شوند یعنی دنیا جای بهتری شده.

چه خوب که خانه را عوض کرده­ام. چه خوب که خیلی­ها نمی­خوانند و من راحت می­نویسم که غمگینم...

از تو جدا شدم
چون سیبی از درخت
درد کنده شدن با من است
اندوه پاره پاره شدن...

شمس لنگرودی

از مرض­های تازه­ام اینکه صبح­ها از 5 بیدار می­شوم. بیدار و بی­فایده. خورشید که از پنجره بالا می­آید و نور می­پاشد سرم را فرو می­کنم زیر پتو وتلاش مذبوحانه می­کنم که فکرهای پریشانم را سامان دهم. هنوز خسته­ام. تحمل روشنایی را ندارم. کم کم خودم را از رختخواب می­کشم بیرون و یک لقمه نان و پنیر درست می­کنم می­گذارم توی کیف و در را می­بندم. از خانه که بیرون می­زنم بغض دارد خفه­ام می­کند. به دفتر که می­رسم تا یک ساعت تحمل هیچ نگاهی را ندارم. چایی- نبات می­خورم و ظهر به بعد کم کم یخم باز می­شود.

دو هفته پیش نشستم پیش مدیر و هی شصت پایم را فشار دادم توی کتانی و گفتم فقط تا آخر ماه می­آیم. شوکه شد. اصرار کرد بمانم. حتی گف یک ماه نیا. مرخصی بگیر. اشک­هام سر خورد جلوی مرد غریبه و گفتم: نه...

حالا از کنار هر میزی که رد می­شوم، نگاه محبت­آمیز توأم با نفرتی می­کنند و می­گویند «لعنتی! واقعا می­روی؟» من لبخند می­زنم و سرتکان می­دهم که یعنی بله.

توی دلم به خودم می­گویم می­روم، می­روم با دلشوره. اما همه چیز درست می­شود روزی...