تمام مدت اشک توی چشمم بود. دفتر گرم بود. بد  بود. دوست داشتم فرار کنم. دوست داشتم بگویم من قلبم درد می کند. خیلی وقت است که درد می­کند. شما را به خدا دست از سرم بردارید. امروز همه جا را خیس دیدم. از پشت پرده­ی اشکم. تمام مدت گرمم بود و بغض داشتم. دلم نمی­خواهد فردا از راه برسد. اما می­دانم توی چشم برهم زدنی خورشید نشسته کف آسمان. دلم استراحت­گاه می­خواهد... محبت­گاه... نوازش­گاه...

از یک جایی به بعد آدم دستش را می­گیرد به کمرش و بلند می­شود. پشتش صاف هم نشد نشد. یک قوزی شاید تا ابد بماند آن پشت. بد هم نیست. می­شود آینه­ی حماقت­های آدم. اما خوبیش به این است که از یک جایی به بعد دیگر آب توی گلوی آدم گیر نمی­کند. نفس توی سینه گره نمی­خورد. از یک جایی به بعد بازی تمام می­شود... تمام.

حال همه ی ما خوب است...

بعضی وقت­ها دلم می­خواهد داد بکشم. در و دیوار را هل بدهم. عصیان کنم. اما هیچ کدامِ  این کارها را نمی­کنم. آرام می­نشینم یک گوشه و مثلا  به هیچ چیز فکر نمی­کنم. بعد تمام آن حالات هولناک تمام می­شود و به جایش فقط  بغض می­ماند. یک بغض سگی که حتی به اشک هم بدل نمی­شود. یعنی نمی­گذارم که بشود. یعنی حوصله­اش را ندارم که بشود. دارم مبارزه می­کنم. معلوم است؟ گاهی حس می­کنم قلبم یخ بسته است. انگار که قلبم سال­هاست تبعید شده به یک جای خیلی سرد و تنها تفاله­ام توی خیابان­های داغ تهران راه می­رود. سرد. عبوس. تلخ. دیروز توی دفتر یکی منظورم را اشتباه فهمید و با اینکه مسئله خیلی هم بی­اهمیت نبود، من هیچ تلاشی نکردم تا متوجه­اش کنم. احمقانه سر تکان دادم و تأیید کردم و دیدم که دارم ازین سردی مزخرف لذت می­برم و یکدفعه ترسیدم. از خودم. از آن حجم یخی که توی سینه­ام سنگینی می­کند.

گاهی هم حس می­کنم که قلبم عفونت کرده است. دائم درد می­کند و انگار به جای خون، چرک تویش جریان دارد. می­ترسم هر لحظه یکی صدایم کند و بگوید این بوی متعفن از درون شماست؟ من جوابی ندارم. فقط راهم را می­کشم و بی­صدا عبور می­کنم... همین.

سابق

... ببخشید آقا! این حوالی بازار سنگ فیروزه هست؟ از این طرف؟

حالا این میان سنگ فیروزه را می­خواستم کجای دلم بگذارم خودم هم نمی­دانم. وسط این همه گیر و گرفتاری، آسّه آسّه، پرسان پرسان رسیدم به بازار بزرگ فیروزه­ی ایران. چه بازاری. همه چیز، از تابلوی سردر گرفته تا نمای تمام حجره­ها یک فیروزه­ای خیلی خوشرنگ. یک آبیِ آرامش­بخشِ دوست­داشتنی. خوب. تا به خودم آمدم دیدم بازار شلوغ است و مردم عین مور و ملخ توی هم می­لولیدند و برای خودشان راه باز می­کردند. صلاة ظهر بود گمانم. مملکت هم مملکت امام زمان. همه حجره­ها را همینجور باز رها می­کردند و با دلِ درست می­رفتند سمت حیاط. برای من بهتر. بازار خلوت­تر می­شد و من زودتر به کارم می­رسیدم. تمام فکر و ذکرم این بود که سنگ­ها را بگیرم و بروم ردِّ کارم. داشتم برای خودم راه باز می­کردم که دیدم سمت یکی از حجره­ها جمعیت ایستاده است و چند نفر با لباس فرم و از این پَر پَرَک­ها بدست، مشغول غبار روبی هستند و مردم را هدایت می­کنند به یک ورودی دیگر. حسابی مراقب بودند مبادا کسی وارد حجره­ی محصور شود. فکری شدم که یعنی وسط بازار امام­زاده­ای چیزی علم کرده­اند؟ همین­جور که نزدیکتر می­شدم چشمم افتاد به تابلوی حجره و دیدم با کاشی­کاری خیلی قشنگی نوشته «توالت سابق اختصاصی دکتر ا. ح» داشتم می­مردم از تعجب! از خنده! اما بقیه عین خیالشان نبود. می­خواستم بروم پیش مدیر بازار و بگویم مرد مؤمن! ایشان که در طول سالیان خدمت کل مملکت را به یک توالت عمومی عظیم تبدیل کرده­اند. حالا آمده­ای توالت سابقش را که دیگر معلوم نیست سالی ماهی یکبار هم سری بزند حفظ کرده­ای و آن وقت توی این شلوغی مردم باید برای یک توالت رفتن ساده یک ساعت توی صف بایستند؟ شما بگو! خدا را خوش می­آید؟ فکر می­کنم خودم هم بیشتر دغدغه­ی مردم را داشتم. اما نمی­شد. وقتم تنگ بود. باید هرچه زودتر سنگ­ها را می­خریدم و نمی­دانم به کدام زخم مربوطه می­زدم.

چند وقت پیش که توی خبرها خواندم دکتر قصد کرده اتاق سابق ریاست جمهوری­اش را توی پاستور حفظ کند، این خواب پر مسما را دیدم! مشغول­الذمه­اید اگر فکر کنید یک اتفاق هرچند جزئی در واقعیت کلید من را بزند و شب خوابش را نبینم!

طبعا پیداست که یادداشت با تأخیر نوشته شده!

دغدغه­ها و دِق دِقه ها

به نظر می­رسد دفتر جدید بهتر است. بهتر است چون کارش بیشتر است و کمتر باید وانمود کنیم که «اُه، خیلی سرمان شلوغ است!». اهالی اینجا تازه اسباب کشیده­اند به ساختمان جدیدی که بی­شباهت به یک روده­ی دراز نیست. شش تا میز هم چیده­اند تنگ هم زیر دیوار. به عقیده­ی من این سالن بیشتر به درد اجاره دادن برای مراسم افطار می­خورد که خیلی بی­تکلف سفره پهن کنند از این سر تا آن سر اتاق تا اینکه محل کار باشد. این­ها هم به همین نتیجه رسیده­اند انگار. چون بعد از چهارده روز عنتر و منتر کردن ما سر اسباب کشی، در تقلا هستند که پول پیش را پس بگیرند و دوباره اسباب بکشند به همان جای قبلی. گیر چنین مردمان سردرگمی افتاده­ایم یعنی. البته خیلی عجیب هم نیست. چون بعید می­دانم توی این دوره و زمانه گونه­ی غیرسردرگم هم پیدا شود. القصه اینکه فعلا در همین روده­ی دراز مشغولیم. مشغول کار.

امروز روز اول است. همه با من مهربان هستند. به نظر می­رسد اخلاقشان هم بد نیست. مگر به ضرورت با آدم حرف نمی­زنند. بر خلاف محل کار قبلی که من به محض ورود موظف بودم گوش­های بی­نوایم را بدهم کرایه. یک بار وسط نوشتن یک گزارش حساس از بس خانم ز وراجی کرد و دیوانه­ام کرد کم مانده بود بزنم زیر گریه. عین سگِ هار نشسته بودم پشت میز و خیلی علنی نشان می­دادم که گوشم با تو نیست. بفهم! اما نمی­فهمید. همین­جور پشت هم بغبغ بغو می­کرد و نفس می­گرفت و دوباره از اول. ببینید چقدر بد است. شما را به خدا لابه­لای حرف­هایتان به فیدبک طرف مقابل توجه کنید. شاید خسته باشد. شاید کار داشته باشد. شاید دلش گرفته باشد و خلوت بخواهد. شاید حوصله­ی شنیدن چرندیات شما را نداشته باشد. شما را به خدا بفهمید. همین­جور مفت و مسلم اعصاب و روان مردم را فنا نبخشید. اینجا فعلاً این مشکلات را ندارم. خب البته هنوز زود است برای قضاوت.

دو طرف روده­ی درازمان سرتاسر پنجره است و آفتاب­گبر. به قدری که اگر صبح به صبح تخم مرغ بگذاریم زیر پنجره قریب به یقین تا ظهر آب­پز می­شود و دیگر مشکل نهار نداریم. اما خب به­خاطر ماه مبارک فعلا از این کار پرهیز می­کنیم. و از آنجاییکه ممکن است طی یک هفته؟ دو هفته؟ یک ماه؟ دیگر دوباره جابه­جا شویم به ساختمان قبلی هنوز اقدامی برای خرید پرده صورت نگرفته است. چون طی تخمین­های به عمل آمده یک پارچه­ی ضخیم و معمولی و اندکی رسمی حدود سیصد هزار تومان آب می­خورد. و البته که مدیر محترم مغز خر نخورده که زیر بار همچین ریسکی برود! به جاش فعلا ما آفتاب می­خوریم تا ببینیم تکلیف چه می­شود. حتی شیر روشویی که درست در وسط روده­ی عظیم تعبیه شده هم باز نمی­شود. خراب است. برخی مثل من به محض خروج از دست­شویی راهشان را کج می­کنند سمت آشپزخانه و در سینک ظرف­شویی دستشان را می­شویند. بد است؟ عیب است؟ حالتان به هم خورد؟ همین است که هست! چون به نظرم کار آقای خیلی مثبت خیلی بدتر است که بعد از خروج از دست­شویی خیلی شیک و پیک برمی­گردد پشت میزش. انگار نه انگار که دیگران هم در همان مستراح قضای حاجت می­کنند و می­دانند مسئله از چه قرار است.

الان هم به جای تخم مرغ خودش دارد توی آفتاب آب­پز می­شود و هی توی صندلیش وول می­خورد. یک بار تعارف کردم که می­تواند چند دقیقه­ای جایش را با من عوض کند. قبول نکرد. من هم توی دلم گفتم «بهتر!» و سفت نشستم سر جایم. دارم فکر می­کنم حداقل می­تواند برود روی صندلی­های آن سمت سال بنشیند اما گویا در عین حال که دارد برشته می­شود علاقه­ی  وافری به حمام آفتاب دارد. به نظر من هم برایش خوب است. چون حداقل میکروب­های دست­های نشسته­اش کشته می­شوند.

یک سری چیزهای دری وری روی میزم است که امروز باید تا شب بمانیم و تمامشان کنیم. برای همین عزا دارم. یک عزادارِ ذلسوخته­ی واقعی. چون الان ساعت سه و بیست دقیقه­ی ظهر است و حالا کو تا نه شب؟ انصافا حق ندارم همه چیز را ول کنم و بزنم زیر گریه؟ عجالتا هر چه فکر می­کنم می­بینم تنها یک آرزو دارم و بس. اینکه شب شود زودتر. البته لطفا!

دوشنبه. 14/ مرداد ماه/ 92

یک چیزی چسبیده بیخ گلوم که دارد پدرم را در می­آورد. نه اشک می­شود که از چشم­هام سر بخورد و بریزد. نه کلمه می­شود که بپاشد در هوا. یک چیزی نشسته بیخ گلوم که دارد برای خودش راه باز می­کند. دارد به درون راه باز می­کند و می­ترساندم. من؟ کز می­کنم کنج اتاق و به ناتمامی­هام که فکر می­کنم گریه­ام می­گیرد...