می‌گوید از بار قبل که دیدمت بهتری. می‌گویم آره بهترم. صبح توی آینه نگاه کردم دیدم چقدر سفید کرده‌ام دوباره. چاره‌اش؟ رنگ. موها را دوباره رنگ کردم و چهره‌ام جوانتر شد چند سال. هنوز بوی رنگ و اکسیدان توی دماغم است و سرخی موهام را دوست دارم. نشستیم به حرف زدن. فیلم دیدن. لاک زدن، آرایش کردن. گوشه و کنار خانه‌اش اما چیزهایی بود که قادر بود مرا دیوانه کند. نفسم را تنگ کند و گذشته مثل یک سریال ناتمام جلوی چشمانم حاضر شود. خودم را مشغول می‌کردم تا بغض کهنه‌ یادش برود بالا آمدن. گفت بار قبل یک چیزی توی گلویت بود و خوب که حالا نیست. توی خودم گفتم حالا نیست؟ منتظرم زمان بگذرد. سال تمام شود. چرا؟ خودم هم نمی‌دانم. خسته‌ام این روزها. خیلی زیاد خسته‌ام و دلم گریه دارد همیشه. بروز نمی‌دهم اما. توی خودم گریه می‌کنم و کابوس‌های شبانه‌ام تمامی ندارد. می‌خواهم خلاص شوم. از دربند بودن. از کابوس‌های تلخی که زنجیر شده به پاهایم. از این سالِ لعنتی. از خودم. از خودم خلاص شوم کاش...