یک چیزی چسبیده بیخ گلوم که دارد پدرم را در می­آورد. نه اشک می­شود که از چشم­هام سر بخورد و بریزد. نه کلمه می­شود که بپاشد در هوا. یک چیزی نشسته بیخ گلوم که دارد برای خودش راه باز می­کند. دارد به درون راه باز می­کند و می­ترساندم. من؟ کز می­کنم کنج اتاق و به ناتمامی­هام که فکر می­کنم گریه­ام می­گیرد...